2022 - MIJN EERSTE KENNISMAKING MET DOMINIC

Wat een impact een reis, waarin je gaat werken als vrijwilliger met olifanten, kan hebben op niet één maar meerdere mensen, inclusief mezelf.

In november 2022 stapte ik op het vliegtuig om als vrijwilliger te werken met olifanten in een reservaat. Het was een unieke belevenis: zwarte en witte neushoorns over hun hoorn kunnen aaien, ze eten geven, wandelen met jachtluipaarden, ontbijten met olifanten, de plaatselijke bevolking opzoeken, bomen planten, sporen zoeken, branden blussen, rotsen beklimmen en zoveel meer. Het gaf me een gevoel van enorme luxe om dit alles van zo dichtbij mee te maken, ik was helemaal vergeten dat ik daar was om te werken. De natuur, de dieren – alles was ongelofelijk mooi. Eveneens bijzonder was het bezoek aan een jonge lokale boer, Dominic Simwaka.

Dominic op 14 jarige leeftijd, zelf nog een kind, denkt na over hoe hij zijn familie een beter leven kan geven. Op deze jonge leeftijd neemt hij de verantwoordelijkheid om voor zijn familie te zorgen. (twee jongere broers, zijn mama, een klein zusje, oma, nichtjes en neefjes)

Hij heeft zijn eigen dromen aan de kant gezet en ondergaat alles wat hij ervaart — niet voor zichzelf, maar voor hen. 
Zijn liefde voor hen is sterker dan zijn pijn.

Hij wou – en wil nog steeds – niet dat zijn familie, vooral zijn moeder, moet blijven leven in de erbarmelijke omstandigheden waarin ze nu moeten ‘overleven’.

Zijn pa dronk, sloeg zijn mama en deed al het geld op. Geld dat eigenlijk nodig was om eten te kunnen kopen. Voor een hele dag hard werken in de brandende zon, als gezin met jonge kinderen op het veld van een andere boer, kregen ze één emmer meel. Daar kookten ze een witte, vaste brij van (sadsa genaamd), om toch iets van eten te hebben.

Als jonge snaak dacht hij na over hoe hij uit deze vicieuze cirkel kon ontsnappen. Hij vertelde zijn mama dat hij een stuk grond had gezien, dicht bij het water. Dit veld zou hij bewerken om groenten te kweken. Deze groenten zou hij kunnen verkopen om hiermee eten op tafel te brengen. Zijn mama vond het geen goed idee — haar zoon van amper 14 jaar, alleen op een veld? Maar een 'neen' bestaat niet voor Dominic.
’s Nachts sloop hij hun huis uit om toch naar het veld te gaan om dit te kunnen bewerken. Nadat hij, na enorm zwoegen, resultaat begon te krijgen, nam hij zijn mama mee naar het veld. Mama kon haar ogen niet geloven en besloot om hem te helpen. Dagelijks werden er meer dan 200 emmertjes water uit het meer - dat over de heuvel naast het veld lag - op het hoofd naar beneden gedragen, om de groenten in leven te houden.

Op 14-jarige leeftijd zóveel moed, zóveel geloof… ik doe het hem niet na.

Zoveel jaar later kom ik dus als vrijwilliger bij deze hardwerkende jonge knaap Dominic, ondertussen is hij 25 jaar. Hij heeft een eigen bedrijf opgestart 'Go Organic' waar hij enorm fier op is. Hij vertelt zijn levensverhaal, stelt zijn familie voor en laat met veel trots zijn veld zien. Aardbeien, broccoli, bloemkolen (witter kunnen ze niet zijn). Hij toont ze één voor één terwijl hij zijn verhaal verder zet. Met kapotte ‘emmers’ wordt er zand geschept. De meeste van hen hebben geen schoenen aan terwijl ze toch op het veld staan te ploeteren. Het materiaal dat ze hebben om hun veld te bewerken, ik heb er geen woorden voor. Iets tegen de regen is er ook niet.

Dominic zijn woorden, zijn inzet en vooral de liefde voor zijn familie hebben mijn hart geraakt. De levensomstandigheden waarin zij leven, brak dan weer mijn hart. Ik heb alles wat ik die dag kon achterlaten, zoals mijn vestje, trui en regenjas, aan hen gegeven.

Dominic zelf had ik 25 dollar gegeven. 25 Dollar die maanden later, tot op heden, voor een mooi verhaal zorgen.

De reis in het reservaat zit erop en ik keer weer naar huis met zóveel liefde voor een olifant, iets wat ik nooit had gedacht om mee te maken. Wat een prachtige ervaring is dit voor mij geweest. Zimbabwe is afgerond en het leventje gaat hier in België gewoon verder. Tot ik op een dag een berichtje krijg van…Dominic! Hij bedankt mij uitbundig voor de 25 dollar die hij had gekregen. (Je verdient daar 2 dollar voor een ganse dag hard te werken!). Ik vertelde hem dat dit met heel mijn hart en liefde was gegeven. Ik hoopte dat zijn familie en hemzelf ok waren.

We blijven contact houden. Ik hoor regelmatig over tegenslagen die hij moet verwerken, zoals een mislukte tomatenoogst of het gebrek aan geld om eten te kopen. Hij werkt extra bij om een afgedankte waterpomp te kunnen betalen — zodat hij niet langer het water in ontelbare emmertjes op zijn hoofd over de heuvel naar zijn groentetuin moet dragen.

Naast het werk op zijn boerderij deelt hij zijn kennis ook met andere boeren. Dominic wil niets liever dan dat het leven van iedereen beter wordt. Alles wat hij doet, doet hij uit liefde — zelfs als dat betekent dat hij soms drie jobs tegelijk moet hebben om rond te komen.

Hij ontzegt zichzelf meer dan eens zijn eigen noden zoals eten, omdat hij kost wat kost het geld voor de schoolkosten van zijn zus en jongere broer, elke maand opnieuw, bijeen wil hebben. Hij doet er alles aan om te voorkomen dat zij, zoals hij vroeger, elke dag 15 kilometer (enkel) te voet moest afleggen om op school te geraken — op blote voeten, onder de brandende zon.

Hij zorgt ervoor dat ze op school kunnen blijven, met een veilige verblijfplaats en voldoende eten. Elke maand staat hij in voor hun verblijfskosten én maaltijden. Hij wil dat zij de kansen krijgen die hij nooit gehad heeft.

Hij weet hoe zwaar het is om zonder kansen op te groeien. Daarom geeft hij alles wat hij heeft om hen wél een toekomst te geven.

Zijn oudste broer Panashe en mama helpen mee op de boerderij. Maar hij probeert ook hen te geven wat ze nodig hebben. Mama heeft van hem een bed gekregen en warme dekens, terwijl hijzelf op een matje op het kille beton slaapt.

Alles lijkt 'vlot' te verlopen. Maar niets is minder waar. Tijdens dit zonnebloemproject, krijgt hij weer de nodige pech. Droogte! Het wou niet regenen. De zonnebloemen waren bedreigd. Ze zouden verloren gaan als er niet dringend iets zou gebeuren. De oplossing zou een waterleiding zijn van het aardbeienveld, gelegen aan het meer, tot aan het zonnebloemveld. Alleen spreken we hier over een afstand van 1,6 km! Een hele investering en tijd om na te denken was er niet. Het kon en mocht niet gebeuren dat ons project niet zou lukken. Met mijn verstand op nul (want voor mij was het best wel een hoog bedrag) probeer ik het nodige geld over te brengen. Dit zorgde echter voor nog meer stress! Nog meer pech! De transacties wilden niet lukken. Geregeld wordt er via Whatsapp gevraagd of de transactie gelukt is want de nood is echt heel hoog. De zonnebloemen hebben dringend water nodig! Ik voel de stress, de wanhoop en de spanning, maar kan helaas niks doen, enkel blijven proberen om de transfer van het geld in orde te krijgen.

Na bijna 2 spannende weken lukte het. Met man en macht, os en kar, werd er alles aan gedaan om de waterleiding tot aan de zonnebloemen te krijgen. Dominic geeft niet op en zet door. Het was super fantastisch nieuws toen hij mij liet weten dat de zonnebloemen het hadden gehaald. Great job!!! Fier op hem!! My hero!!