We zijn nu 8 september. Twee spannende momenten voor mij: het eerste is dat mijn dochter elk moment kan bevallen, en het tweede is of het Dominic is gelukt met de zonnepanelen. Spannend, spannend en nog eens spannend! Dominic had me in één van zijn laatste berichten laten weten dat de zonnepanelen op 6 september geleverd zouden worden. Het is afwachten totdat ik hopelijk een mooi lief kindergezichtje zie verschijnen en/of foto’s van alweer hard werken met de zonnepanelen als resultaat!
It’s now September 8th. Two exciting moments for me: the first is that my daughter could give birth any moment, and the second is whether Dominic managed to get the solar panels installed. Exciting, exciting, and once again, exciting! In one of his last messages, Dominic had told me that the solar panels were scheduled to be delivered on September 6th. Now it’s just a matter of waiting, hoping to see a sweet little baby face appear and/or photos of more hard work on the solar panels as a result!
Tussendoor zie ik via WhatsApp-verhalen dat het ’s nachts in Zimbabwe nog steeds flink winter is. Ik had gehoopt dat deze koude nachten voorbij zouden zijn, nachten waarin het stoken van een vuur om Dominic’s groenten te beschermen nog nodig is. Wanneer slapen ze eigenlijk? Ondanks het slaaptekort — want overdag een powernapje doen zoals bij ons mogelijk is, is voor hem ondenkbaar — blijft hij toch de energie vinden en geeft hij alles om het tot een mooi einde te brengen.
In between, I see on WhatsApp stories that the nights in Zimbabwe are still very cold. I had hoped these chilly nights were over — nights when lighting a fire to protect Dominic’s vegetables is still necessary. When do they even sleep? Despite the lack of sleep — since taking a power nap during the day, like we can, is unimaginable for him — he still finds the energy and gives everything to bring it all to a successful conclusion.
Zoals je hieronder kunt lezen, houdt hij deze situatie al drie maanden vol: de extreme vrieskou trotseren, ’s nachts vuren stoken om de groenten te beschermen, en hele nachten doorwerken om zijn gewassen levend te houden. Bij ons zouden ze zeggen dat we gek waren…my hero!
As you can read below, he has been enduring this situation for three months: braving the extreme cold, lighting fires at night to protect the vegetables, and working through the entire night to keep his crops alive. Back home, people would say we were crazy…my hero!
We zijn ondertussen 21 september en nog steeds geen nieuws over de plaatsing van de zonnepanelen. In plaats daarvan heb ik zelf een rollercoaster van emoties beleefd. Een lach en een traan lagen zo dicht bij elkaar. Op het moment dat mijn beste vriend het zware nieuws kreeg dat hij een kwaadaardige tumor heeft en een moeilijke weg tegemoet gaat, ontving ik tegelijk een foto van mijn dochter: mijn eerste kleindochter was na 41 uur eindelijk geboren. Ik was te verdrietig om volledig blij te kunnen zijn, en tegelijk te blij om volledig verdrietig te zijn. Mijn hart werd heen en weer geslingerd.
In plaats van dinsdag naar het ziekenhuis te rijden, zijn we al in het weekend richting de spoed in Antwerpen vertrokken. Het uitdrogen en het gewichtsverlies wilden we voor zijn door nu al hulp te zoeken. Hier voelt mijn vriend zich rustiger: hij woont alleen, maar hier krijgt hij alle zorg die hij nodig heeft. ’s Avonds laat rijd ik van spoed naar huis, in een roes. Ik wist niet eens wat ik moest voelen. Daarom sluit ik mij af voor het slechte nieuws en houd ik mij vast aan het mooie vooruitzicht: het moment dat ik mijn kleindochter eindelijk mag ontmoeten en vasthouden.
It’s now September 21st, and still no news about the installation of the solar panels. Instead, I myself have been through a rollercoaster of emotions. A smile and a tear lay so close together. At the very moment my best friend received the heavy news that he has a malignant tumor and a difficult road ahead, I received a photo from my daughter: after 41 long hours, my first granddaughter was finally born. I was too sad to be fully happy, and at the same time too happy to be fully sad. My heart was being pulled from side to side.
Instead of waiting until Tuesday to go to the hospital, we already went to the emergency ward in Antwerp over the weekend. We wanted to prevent further dehydration and weight loss by seeking help sooner. Here my friend also feels more at ease: he lives alone, but here he gets all the care he needs. Late at night, I drive home from the hospital in a daze, not even knowing what I’m supposed to feel. So I shut myself off from the bad news and hold on tightly to the beautiful thought: the moment I will finally meet and hold my granddaughter.
De geboorte van mijn kleindochter begon op woensdag 10 september. Maar liefst 41 uur heeft dit kleine petoetje erover gedaan om op deze wereld te komen. We hebben zo afgeteld, de echo’s gevolgd, de groei van haar mama’s buik bewonderd en dan… hier is ze dan. Extra speciaal: het is een viergeslacht! Vier generaties vrouwen op een rij. Hoe bijzonder, hoe emotioneel. Dit kleine wonder kreeg de naam Emse. Ik verwelkom haar met heel mijn hart en beloof er altijd voor haar te zijn, wat er ook gebeurt.
The birth of my granddaughter began on Wednesday, September 10th. It took this little sweetheart no less than 41 hours to finally arrive in this world. We had been counting down the days, following the ultrasounds, watching her mother’s belly grow — and then… here she is. What makes it even more special: it’s a four-generation line! Four generations of women side by side. How extraordinary, how emotional. This little miracle has been given the name Emse. I welcome her with all my heart and promise to always be there for her, no matter what happens.
Soms kruist er iemand je pad die je leven verandert. Voor mij was dat Dominic — een jonge man met een hart groter dan de wereld waarin hij opgroeit. Sinds onze ontmoeting ben ik me blijven inzetten voor hem en zijn familie. Niet omdat ik alles kan oplossen, maar omdat ik wéét dat elke stap, hoe klein ook, een verschil maakt.
Ik volg zijn verhaal van dichtbij en probeer waar mogelijk te helpen — met raad, daad en veel liefde. Maar ik doe dit niet alleen. Steeds meer mensen tonen hun betrokkenheid, en samen kunnen we echt iets betekenen.
🌍 Wil je graag iets betekenen? Dat kan op allerlei manieren:
💡 Door mee te denken, ideeën aan te reiken die Dominic kunnen helpen,
✈️ Eventueel zelfs mee te reizen tot ginds,
💶 En natuurlijk is een financiële bijdrage ook altijd welkom.
👉 Een bijdrage mag gestort worden op het rekeningnummer:
BE17 3770 6830 5821 – Heidi Van Endert
Met vermelding: ‘Steun Dominic’
📦 De opbrengst gaat rechtstreeks mee naar Zimbabwe en wordt ingezet voor o.a. de aankoop van zonnepanelen, waarvoor ook MIN Mol zich actief mee inzet.
🙏 Alvast heel erg bedankt voor je betrokkenheid. Samen geven we hoop een gezicht. 💛
Maak jouw eigen website met JouwWeb